Een Nederlands stuk over de kracht van een verloren liefde die zich na dertig jaar opnieuw doet gelden.

Gare de Lyon is gebaseerd op een ware gebeurtenis en vertelt het verhaal van Rachel en Gerard, twee jonge gelieven in het Parijs van 1942. Als de Duitsers de stad bezetten, verandert hun leven radicaal: Rachel moet als Jodin de stad ontvluchten en Gerard gaat bij het verzet. Pas dertig jaar later ontmoeten zij elkaar opnieuw en vertellen hun levensverhalen.

Het verhaal wordt niet chronologisch verteld. We springen heen en weer in de tijd en de twee acteurs spelen naast hun hoofdpersonage nog verschillende andere rollen. Door deze caleidoscopische opbouw wordt het publiek geprikkeld om zich langzaamaan een beeld te vormen van het leven van twee mensen die in de oorlog kwetsuren opgelopen hebben en daarmee in het reine moeten zien te komen.

Dit fragmentarisch karakter is ook doorgetrokken in de regie. Zo wordt het verhaal onderbroken door een zestal life gezongen liederen die belangrijke gebeurtenissen of emoties extra tijd en aandacht geven. Daarnaast zorgen video-sequenties tijdens scenes of songs voor een visuele verbeelding daarvan. De speelstijl varieert van psychologisch-realistisch tot bijna abstract-muzikaal.

Het levert een voorstelling op die voor een breed publiek is te verstaan en te genieten: enerzijds onderhoudend, anderzijds emotioneel confronterend. Van levens die steeds maar weer door boze krachten worden vermalen. We hoeven maar om ons heen te kijken om ze te zien: de Syriërs, de mensen uit Eritrea, de bootvluchtelingen. Als theater een oefening in empathie is, dan is Gare de Lyon daar een voorbeeld van.